صوت | رسالت روضه‌های خانگی حفظ اصالت فرهنگ عاشورا است

به گزارش ایکنا، روضه‌های خانگی یکی از سنت‌های حسنه‌ در تعظیم شعائر حسینی با قدمتی دیرینه در بین شیعیان است و منشأ برکات تربیتی و اجتماعی گسترده‌ای از جمله آموزش احکام دینی، آشنایی با سیره اهل‌بیت(ع)، توسعه همدلی، ایجاد روحیه مشارکت و انسجام به‌ ویژه در گروه‌های کوچک مانند اقوام و همسایگان با محوریت اهل‌بیت(ع) است.

امسال با توجه به شیوع بیماری کرونا و تحمیل محدودیت‌هایی در عزاداری ماه محرم و صفر، ضرورت توجه به روضه‌های خانگی بیش‌ از پیش نمایان شد، چراکه برخی از عزاداران حسینی به دلایل مختلف مانند حفظ سلامتی خود و دیگران، کهولت سن و یا بیماری و ... امکان حضور در مجالس عمومی برایشان فراهم نیست و دل‌تنگ روضه‌ اباعبدالله(ع) هستند؛ بر همین اساس سازمان قرآنی دانشگاهیان کشور با همکاری ایکنا، برای ترویج سنت حسنه روضه‌های خانگی و به ‌منظور تعظیم شعائر الهی، اقدام به راه‌اندازی این پویش کرده است.

احمد ابوالقاسمی، قاری بین‌المللی کشورمان درباره اهمیت روضه‌های خانگی و لزوم برپا داشتن این جلسات در شرایط فعلی وجود بیماری کرونا، به مواردی اشاره کرد. وی معتقد است که اصالت فرهنگ عاشورا و زنده نگه داشتن این فرهنگ از صدها سال پیش تاکنون بر دوش روضه‌های خانگی و عزاداری‌هایی از این دست بوده است. متن و صوت این سخنان در ذیل قابل مشاهده است.

«بسم الله الرحمن الرحیم

از اینکه چند دقیقه در خدمت شما هستم و قرار است در مورد روضه‌های خانگی صحبت کنم، خوشحالم و امیدوارم عرایض بنده مفید باشد.

افرادی که سن آنها بیشتر اقتضا می‌کند، می‌دانند که قدیم، روضه‌ها بیشتر در محافل کوچک در خانه‌ها و یا مساجد روی می‌داد.

بیش از هزار سال است که فرهنگ عاشورا از سوی همین روضه‌های خانگی و کوچک حفظ شده است. به خاطر دارم که در خانه ما نیز برخی روزها ذاکر اهل بیت(ع) چند دقیقه‌ای سخنرانی و مداحی داشت. در قدیم، واعظ‌های هیئت‌ها خودشان نیز مداحی می‌کردند. در خانه ما بارها اتفاق می‌افتاد که چند نفر از همسایه‌ها می‌آمدند و می‌نشستند و یک روضه‌خوان، چند دقیقه درباره قیام کربلا صحبت می‌کرد و بعد روضه کوتاهی می‌خواند.

اصالت فرهنگ عاشورا را همین روضه‌ها حفظ کرده‌اند. الان که دنیا بزرگ‌تر شده، توقعات بالاتر رفته، اما این نیست که حتماً و فقط هیئت‌های بزرگ چند 10 هزار نفری بتواند این فرهنگ را حفظ کند.

مهم این است که ما بدانیم کجا هستیم در چه شرایطی قرار داریم و چگونه باید عمل کنیم. شرایط فعلی که پیش آمده و وجود ویروس منحوس کرونا، اجتماعات بزرگ را به هم زده است، این مهارت ماست که بتوانیم با این موضوع کنار بیاییم و باز روضه‌های خانگی را احیا کنیم. ضمن اینکه آمادگی این را داریم به محض اینکه این ویروس رخت بر بست باشکوه‌تر و پرانرژی‌تر از قبل هیئت‌های بزرگ را برپا کنیم.

اشک بر حسین(ع) برای چه؟

اما اصل موضوع این است که در این ایام، زیاد شنیده‌ایم که «برای امام حسین(ع) باید زیاد اشک ریخت» این حرف درستی است، همانگونه که فرموده است: «انا قتیل العبرات» اما سوال این است که آیا واقعاً امام حسین(ع) نیاز به این اشک‌ها دارد؟ یا حضرت زهرا(س) دلشان از گریه ما برای امام حسین(ع) خوشحال می‌شود؟ یا موضوع دیگری پشت پرده است؟

ما به نوعی با برگزاری جلسات عزاداری و اشک ریختن برای امام حسین(ع) در اصل برای خودمان اشک می‌ریزیم، برای اینکه ما از وجود آدم‌های خوب روزگار محروم شده‌ایم و گریه و اشک ما یک نوع اعتراض است. اعتراض به اینکه ای انسان‌ها و ای مردم چه اتفاقی در دنیا افتاده که هر چه انسان خوب در دنیا آمده است، کشته شده است؟ چه کسی کوتاهی کرده است؟ ما می‌خواهیم آن کوتاهی دوباره اتفاق نیفتند.

از روز اول «كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ الْأَنْبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقٍّ» بوده است، هر پیامبری آمد حرف حق زد به شهادت رسید. غالب پیامبران را به شهادت رساندند، البته من گمان می‌کنم، هیچ پیامبری به مرگ طبیعی از دنیا نرفته است. چرا هر کسی مقداری پیش‌بینی قوی‌تری از بقیه دارد، مسخره می‌شود و آخر سر هم کشته می‌شود؟ یک پیامبر مانند یک دیده‌بان عمل می‌کند، مانند کسی که صد سال جلوتر از بقیه حرکت می‌کند و می‌گوید، اگر این مسیر را بروید به کجا می‌رسید؟ آیا حق کسی که آگاه‌تر است، کشته شدن است؟

یکی از علما وقتی وارد آستان حضرت علی‌(ع) می‌شد، اینگونه می‌گفت: «اگر شما هم از حق خودتان بگذرید، ما نمی‌گذریم، اگر شما به خلافت رسیده بودید و اگر شما حکومت می‌کردید و بعد فرزندان شما حکومت می‌کردند، جهان بسیار زودتر از این پیشرفت می‌کرد و الان من یک طلبه ساده نبودم، بنابر این من از حق خودم نمی‌گذریم».

گریه برای خود و محرومیت‌های تحمیل شده

حرف ما هم این است که حتی اگر امام حسین(ع) فردی مانند شمر را ببخشد، ما نمی‌بخشیم، چرا که ما یتیم شده‌ایم. این گریه در اصل برای خودمان است و برای شادی حضرت زهرا(س) نیست. گریه می‌کنیم تا دیگر این اتفاق نیفتد، اعتراض می‌کنیم که ای مردم آگاه باشید، چند هزار سال انسان‌های خوب و روشنفکر آمدند هر حرفی زدند، مورد تمسخر واقع شدند. حضرت نوح(ع)، حضرت موسی(ع) و... سختی‌های فراوانی کشیدند و سایر انبیا الهی هم به همین ترتیب، چرا باید این اتفاق بیفتد؟

پیامبر(ص) چه می‌گفت که با او مخالفت می‌شد؟ پیامبر اگر 10 حرف داشت، 9 حرف از این حرف‌ها، آنهایی بود که همه قبول داشتند مانند «نیکی به پدر و مادر»، «انفاق»، «نیکی به همسایه»، «راستگویی» و ... کدام انسان در دنیا می‌گوید، من نمی‌خواهم به پدر و مادرم نیکی کنم یا می‌گوید، انفاق بد است؟ هیچ‌کس با این موارد مخالفتی نداشت، تنها یک حرف بود که همه مخالف آن بودند و آن هم بحث «عدالت» و «مساوات» بود. بحث اینکه همه از منابع دنیا یکسان بهره ببرند.

در حال حاضر هم حرف ما در دنیا همین است، اگر ما بیاییم مانند برخی کشورها بگوییم دنیا را باید آباد کرد، کسی با آن مشکلی ندارد یا بگوییم انسان‌ها باید خوب باشند، همه دنیا با آن مشکلی ندارند، اما همین که بگوییم سهم نفت ما برای خودمان است، ما انرژی هسته‌ای می‌خواهیم و ... جلوی ما می‌ایستند که این امکان ندارد. پس یادمان باشد همیشه در تاریخ سر این موضوع بحث و کشتار بوده است.

حرف امام حسین(ع) هم همین بود، آن حضرت دنبال حکومت نبود، امام حسین(ع) به دنبال این بود که انسان‌ها پیشرفت کنند. وظیفه حکومت دینی ایجاد رفاه اجتماعی است تا انسان‌ها در سایه آن رفاه به عبادت خود بپردازند و زندگی سالم و صالحی داشته باشند.

ان شاءالله ما آگاهانه برای امام حسین(ع) گریه کنیم و روح معنوی حرکت حضرت اباعبدالله(ع) را حفظ کنیم.»